Rover Zappa

Rover Zappa had lang op zich laten wachten. Heel lang. Twee jaar om precies te zijn. Twee jaar en duizend naalden, hormonen, tranen, hoopvolle gedachten en terugplaatsingen. Maar nooit een twijfel. Rover Zappa had geen greintje twijfel toen hij zijn ouders mocht ontmoeten.

Ze waren gemaakt voor hem. Overduidelijk en onverbeterlijk. Zes handen op één buik na de enige schreeuw die zijn moeke tijdens de bevalling de wereld instuurde. De laatste en enige schreeuw van haar was het begin van zijn kleine krijs die de maanden nadien nog zou weergalmen. Ze huilden. Alledrie.

Ik had altijd gehoopt om de rauwheid en puurheid van een bevalling te mogen vastleggen. Dat het zo zou verlopen had me met verstomming geslagen. De uren en dagen nadien voelde ik de adrenaline en dankbaarheid van nieuw leven nog op de oppervlakte van mijn huid zweven. Ik zou haar willen vragen om nog een keertje te bevallen. Omdat ze zo’n ongelooflijk natuurtalent was en omdat ik niets liever zou willen dan dit elke week opnieuw op beeld vast te leggen.