Toulouse

Volle maan. Kwart na drie 's nachts. Een wazig telefoontje en instant wakker en uit bed. Ergens along the way rondslingerende kleren bij elkaar gegrabbeld en aangetrokken voor ik de camera in de auto zwierde en mezelf erachteraan.

Een uur rijden in het donker.

Met haar hand in de zijne en haar eerst geborene die stil en zwijgzaam had toegekeken, afwachtend. Af en toe een handje op de arm van mama. Om te kijken of het nog wel ging. De maanden voordien twijfelde Maxime of haar moederhart groot genoeg kon zijn voor twee. Of het schuldgevoel van gedeelde aandacht niet te groots zou zijn. Het was 5u43. En op die enkele seconden waar de nacht de dag ontmoette was ze er. Met een ongekende oerkreet in een ongezien krachtig lijf.

Door tranen heen waren er eerste woorden met een rauwe stem. Ik weet zeker dat zij ze niet volledig registreerden, maar ik wel.

"Kijk Camille, daar is ze, Toulousje."

En zo groeide met die zin en die aandacht voor Camille haar moederhart plots maal twee terwijl de zon opkwam.

Begeleiding door de Geboortepraktijk